به گزارش پایگاه خبری گلستان جوان ، یازدهم اردیبهشت برابر با اول ماه مه میلادی روز جهانی کارگر در همه کشور‌های جهان کارگران به استقبال این روز و گرامی داشت آن رفتند.
ما که کارگر بودیم و سر کار حاضر…

اگر نمی‌رفتیم یک ریال هم به ما تعلق نمی‌گرفت باید بیکار و بی مزد می‌بودیم.کارگر بی دفاع تربن و بیچاره تربن قشر تلاشگر جهان است که همه دارندگان و سیاستمداران و کارفرمایان می خواهند از حق کارگر بخورند و به جیب بزنند.

هنگامی که با افزایش سطح درآمد ماهانه هر قشری روبرو باشید می‌فهمید که این قشر چه ضرباتی را متحمل می شوند.
هنگامی که دستمزد‌ها افزایش می‌یابد این قشر کارگر است که هیچ پشتوانه‌ای در آن جلسات ندارد تا از حق شان دفاع کند.

حتی در درون خانه کارگر در هر کشوری در جهان
اگر نیک بنگرید هر ساله هنگام تشکیل جلسات برای افزایش دستمزد‌ها از هر طیفی که در این جلسه باشند نخست به افزایش دستمزد همرده‌های خود می کوشند به طوری که پزشکان و مدیران کل از افزایش دستمزدی بالا برخوردار می شوند، مدیران کل.
مدیران رده میانی، سپس کارمندان و روسا و سرآخر کارگران..
که هر طیفی از ۲۰ تا ۷۰ % به حقوق شان افزوده می شود، ولی طیف کارگر هیچ کس را در این کمیسیون ندارد به جز رئیس خانه کارگر که او یا نماینده مجلس است یا کارمند و یا وابسته به کارفرمایان یا دولت یا سرمایه داران و دلش هیچگاه به حال کارگر نخواهد سوخت و می توان گفت بین ۱۰ تا ۱۸ % برای کارگر افزایش تعیین می کنند.
حال باید کارگرانی که روزانه کار‌های خدماتی می کنند و از هیچگونه امتیازاتی مانند بیمه بازنشستگی، پول لباس، هزینه خوراک، هزینه عائله مندی و هزینه اجاره مسکن برخوردار نیستند.

نمی دانم چرا همیشه کارگر باید تاوان زندگی تحصیلکرده‌ها، مدیران، روسا و مدیران کل و افراد رده‌های بالای یک جامعه را پس بدهند.
چرا همه می خواهند از حاصل دسترنج و تلاش و عرق ریختن کارگر به نان و نوایی برسند.
پشت میز می‌نشینند و بدون عرق ریختن زیر سرمای کولر و روی گرمای تهویه درون اتاق‌ها برای کارگر قانون می نویسند و تعیین حقوق می کنند، ولی از همین هم که می‌بافند قصد خوردن دارند.
در گرما و سرما کارگر از عرق جبین خود تلاش می کند تا بدون اختلاس و دزدی و دروغگویی کارش را به نیکی به پایان برد، ولی دست‌های نامرئی پرداخت کننده حق و حقوق میل به دزدیدن از حق او یعنی کارگر را دارد.گاه بسیار بسیار فراوان دیدیده ایم و دیده ام و تجربه کردیم و تجربه کردم که پس از پایان کار روزانه و عرق ریختن‌های مداوم زیر گرمای ۴۰ درجه تابستان برای فردی کار کردیم و هنگام پرداخت دستمزد از بس امروز و فردا کردند در حساب و کتاب زدند و متراژ‌ها را دروغ گفته اند، سرانجام تخفیف‌های بی مورد گرفتند، قیمت هر متر کاری را زدند و آخر الامر بازهم تقاضای تخفیفی دوباره کردند، ولی پرداخت حق کارگر را به امروز و فردا و هفته‌های بعد موکول کردند، ولی حافظه که نیست فراموشی جزیی از رفتار این قشر کارفرما یا صاحب خانه یا اداره می شود و باز امروز و فردا‌های دیگر می کنند تا روزی که صدای کارگر در می آید و یا دزد می خوانندت یا از کارت ده‌ها عیب و ایراد تا از پرداخت حق کارگری ات زیر دررویی کنند به نام عیب و ایراد.تا دیروز به شما نیازمند بودند التماست می کردند امروز پس از ماه‌ها حق و حقوق کارگری ات را می خواهی برایت ایراد می تراشند و دزدت خطاب می کنند.

داستاتی از یک دوست
یادم می آید چند ماه پیش کارگری در خانه دوستی از آبادی کاشیکاری می کرد. روز‌های نخست آنقدر تعریف و تمجید بود که نپرس. به خاطر اعتماد به او درخواست حق و پولی نکردیم. کارگر می گفت بتوانم همه حقم را یکجا بگیرم و دردی از دردهایم را درمان کنم. حالا پس از گذشت ۵ ماه طفره می رود که هیچ، از عیب‌هایی می گوید که آن روز زیبا جلوه می دادند و اکنون دوباره نرخ و قیمت متراژ تعیین می کند و به دروغ متوسل می شود.
مثلا کارفرمای خانه دار ۱۰۰ متر کارکرده را می گوید مثلا ۷۰ متر خریدم بوده است.
این دوست می گوید نمی دانم هنگامی که حق مرا نمی دهد چه کنم.این‌ها گوشه‌ای از دریای بیکران خوردن حق کارگرانی ست که از هیچ یگان و سازمانی حمایت نمی شوند.
نمی دانم چرا همه می خواهند از کارگر بچاپند.

قشری ناتوان‌تر از کارگر پیدا نمی کنند که به خاطر نپرداختن حق و حقوقی کارگری که عرق ریخته است او را بیازارند. این‌ها گوشه‌هایی از ستمی است که گاه بر کارگران هر جامعه‌ای روا داشته می شود.
هرگاه بنایی ایجاد شده بدانید حقی از کارگری ضایع شده است. مگر اینکه اندک کسانی پیدا شوند که حق و حقوق کارگر را به او کامل بپردازند و از چاپیدن به دور بوده و تبرعه باشند.

۱۱ اردیبهشت روز جهانی کارگر بر نام آوران کار و کوشش و برضایع شدگان حق کارگری خجسته باد.
امروز روزی ست که عرق کارگر از پیشانی اش بر چهره نمایان، ولی هیچکس دردی از درد‌های او را درمان نمی کند.
روز کارگر بر کارگران بی پشتوانه خجسته باد.
تندرستی شان آرزوست..